Vreemd

De meeste mensen die ontslagen worden, gaan naar huis om op te knappen en/of beter te worden. Elke keer als ik uit het ziekenhuis kom gaat het slechter met mij, meer bijverschijnselen. Nog vermoeider, plekjes in mijn mond, pijn in mijn onderrug, tintelingen in mijn vingertoppen, obstipatie, koud en minder smaak enz.

Ik hoor net van de zaalarts dat de tinteling toch van het carpale tunnel syndroom komt, omdat ik het maar in 1 hand heb, dus even aankijken.

En het wordt elke keer erger.

Als ik in de spiegel kijk, schrik ik van mijzelf, zo in en in wit zie ik.

Mijn HB is ook weer gedaald, is nu 6.2, als het beneden de 6 is, moet ik een bloedtransfusie. En dat brengt weer infectie gevaar met zich mee. Maar hopen dat het niet hoeft, maar het geeft wel aan waar die vermoeidheid vandaan komt.

Vorig jaar werkte ik nog 40 uur per week en was lang niet zo moe als nu, als ik gedoucht heb en mij aangekleed, dan ben ik al op. Raar kan het lopen.

Het is niet eerlijk.

Ja wat is eerlijk, (het heeft vele betekenissen) ik ben pas 64, ik had nog zoveel plannen. Nu maak ik plannen voor morgen, verder niet.

Mijn buurman in het ziekenhuis vertelde dat hij 15 jaar had genoten van zijn pensioen, ik ben nog niet eens aan mijn pensioen toe.
Heb ik voor niks 43 jaar betaald.

Ach ik weet ik mag niet klagen, heb een goed leven gehad, fijne kinderen, heel mooi werk gehad, af en toe wat tegenslagen, maar dat hoort bij het leven.
Als ik dan denk aan mijn lieve schoonzus die de vreselijke ziekte ALS heeft en de laatste maanden/weken ingaat, hoor ik niet te klagen.
En alle ellende in de wereld.

Af en toe kom ik iemand tegen die dezelfde ziekte heeft, zoals mijn buurman, daar is het weer terug, de behandeling is dan minder heftig.
Hij zit in de nederwaartse spiraal, ziet het niet meer zitten, het wordt toch nooit beter enz.
Ja dat is ook mijn vooruitzicht, toch probeer ik van elke dag, die ik nog krijg te genieten.
Misschien nog wel weken, maanden, jaren.