Beter

Gelukkig is mijn HB omhoog gegaan en ook Kreatinine was beter, dat betekend dat mijn nieren weer goed werken gelukkig.

Over 2 maanden weer bloedonderzoek.

Het is toch elke keer weer spannend.

Ik heb ook een verwijzing gekregen voor het HDI, Helen Dowling instituut.

Hoop daar geholpen te worden om om te gaan met de ziekte en de angst.

Want een ding weet ik zeker, het komt terug.

Heftig

Gisteren de presentatie gedaan van onze opdracht, eerst zijn wij lekker wezen fietsen.

Ik weer op de ligfiets.

Het was heftig al die verhalen en symbolen.

Het heeft ook veel bij mij losgemaakt.

Het besef dat ik altijd ziek blijf, chronisch ziek.

En ook die gedichten en verhalen over verwerken, ik besef dat ik dat steeds voor mij uitgeschoven heb.

Op de vraag "hoe gaat het, en wat zie je er goed uit" zeg ik niet hoe ik mij voel.

Verstop ik het, of wil ik mij niet kwetsbaar opstellen.

In de groep kan ik dat wel, daar laat ik mijn tranen de vrije loop.

Wij zijn toch lotgenoten, al is het voor iedereen anders.

Wat moet ik straks als de groep stopt, nog 5 keer.

Alweer

Gisteren was het alweer tijd om bloed te laten prikken.

Volgende week vrijdag hoor ik de uitslag als ik naar de hematoloog ga.

Mijn gevoel zegt dat het goed is, ik voel mij steeds sterker worden.

Wat ik wel merk dat het weer ook invloed heeft.

Vanmorgen weer spelen gedaan met de groep in het zwembad.

En daarna weer sporten, het was weer heel goed met elkaar.

Wij zijn nu op de maandagen bezig met de modul: werken aan verwerken.

Is wel heftig.

Deze keer moeten wij als huiswerk, in gedachten, 

wat het symbool is van het leven voor de kanker 

wat tijdens de ziekte en behandeling.

en wat er voor mij ligt.

Het is de bedoeling dat ik bij elk symbool iets kan vertellen.

Meestal ben ik wel positief, maar soms denk ik, wat staat mij allemaal nog te wachten.

Als ik lees dat 50 procent van de mensen met de ziekte van Kahler de 5 jaar halen, denk ik, ze zijn heel veel bezig met onderzoeken.

Dus wie weet hebben ze alweer wat ontdekt.

Tijd

Het is weer tijd om op mijn blog te schrijven.

Ik voel mij goed, dat is lang geleden.

Heb meer energie gelukkig.

Dat merk ik ook tijdens de revalidatie, ik kan zonder stop de trap op lopen.

Ik ben heel blij met de revalidatie, het voelt heel goed met mensen dingen samen doen die ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt.

Alhoewel er niemand is die de ziekte van Kahler heeft.

Wij hebben veel plezier tijdens het sporten en tijdens de gesprekken komen er regelmatig emoties naar boven, maar dat is juist goed en het blijft binnen de groep.

Het voelt als een warme band, straks weer afscheid nemen,maar ik weet zeker dat er blijvende contacten zullen zijn.