Ik weer op de ligfiets.
Het was heftig al die verhalen en symbolen.
Het heeft ook veel bij mij losgemaakt.
Het besef dat ik altijd ziek blijf, chronisch ziek.
En ook die gedichten en verhalen over verwerken, ik besef dat ik dat steeds voor mij uitgeschoven heb.
Op de vraag "hoe gaat het, en wat zie je er goed uit" zeg ik niet hoe ik mij voel.
Verstop ik het, of wil ik mij niet kwetsbaar opstellen.
In de groep kan ik dat wel, daar laat ik mijn tranen de vrije loop.
Wij zijn toch lotgenoten, al is het voor iedereen anders.
Wat moet ik straks als de groep stopt, nog 5 keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten