Het voelde alsof ik 2 dagen meer had.
Zaterdag kwam mijn jongste dochter thuis na een rondreis van 5 weken door Colombia. Wat was ik blij haar weer te zien, maar ik heb wel een beetje mee kunnen reizen door de foto's die ze steeds stuurde, prachtig.
Eerste week van het nieuwe jaar, ja dan denk ik aan mijn werk, de eerste week van de maand moet altijd alle diensten ingevoerd worden van de medewerkers. Dat heb ik meer dan 15 jaar gedaan, ik nam altijd vakantie vanaf de tweede week. Niet omdat niemand dat over kon nemen, maar het was een soort hobby van mij, ik wilde het gewoon zelf doen.
Nu denk ik, ik heb het te snel overgedragen, had het nog best een poosje kunnen blijven doen.
Dan was ik ook nog wat meer betrokken bij het werk, ik voel mij vaak zo nutteloos, wil nog graag wat doen, er is vast nog wel iets wat ik met mijn beperkingen toch kan doen thuis.
Ik moet nog heel lang en wil mij toch wel op een of andere manier nuttig maken, zolang het kan.
Als overlevende van een ander soort kanker heb ik iets geleerd. Werk en alles wat daar aan verbonden was, is niet meer belangrijk. Belangrijk nu is om te ontdekken, onderzoeken wat je wilt. Er is vooraf niet te zeggen wie wel of niet zal overleven. Het is belangrijk om nu te leven. Eigenlijk iets waar we voor ziek worden over na horen te denken. Overleven doe je door te leven, te zoeken naar andere dingen dan werk. Werk is geen leven, zeker niet wanneer je "ziek"bent simpelweg omdat je dan niet kunt werken. Het vreemde is, ervaarde ik, dat je heel veel dingen wel kunt. Dingen waarvan je het bestaan niet wist juist door al dat gewerk. Stil moeten zitten op een stoel (figuurlijk) dwingt ook tot nadenken, over denken en verder denken. Dáár eens naar te luisteren, de tijd voor nemen is denk ik een voorwaarde, niet voor het overleven (want dat is een lot uit de loterij) maar wel om met enige kwaliteit van leven te leven in het hier en nu. Wat ervaar jij als kwaliteit niet als werknemer maar als mens. En hoe kun je daar aan komen? Ik wens je alle sukses.
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk begrijp ik dat werk niet meer belangrijk is, maar na 43 jaar in de zorg gewerkt te hebben heb ik el tijd om het af te bouwen, ik kan niet zo maar de deur dicht doen.
BeantwoordenVerwijderenMoet langzaam ervaren niet meer met bewoners en collegae te praten elke dag, nu zit ik alleen thuis, en o ik verveel mij niet hoor, maar heb nog even tijd nodig om afscheid te nemen, in juni wordt ik 65 dan is het over.